viernes, 18 de diciembre de 2009

Nadal responsable 2: O APALPADOR

Este ano, na nosa casa pasamos do Pai Noel e dos Reis. Nada acababa de "gustarme". Un por americano, e outro polo tema relixioso. Ademáis, os reis veñen moi tarde, hehehe.

E coñecimos o noso Apalpador. Das nosas montañas. Gustounos. E queremos recuperalo para a nosa casa.



Normalmente deixaba unha carta baixo a árbore cada Nadal. Este ano, non quixen faltar á tradición e aproveitar as tecnoloxías nisto da distancia.


Querido Apalpador:
É a primeira vez que ves á nosa casa. Esperamos que non teñas dúbidas de como chegar. Esperámoste con ganas. Vamos a aproveitar as novas tecnoloxías para escribirche a carta, e así non teñas demasiadas dúbidas.

Eu non lle fago demasiado caso ós xoguetes. Prefiro xogar cos cacharros de mamá. Encántanme as potas, as culleres de pau, as vasoiras, e limpar cun trapo mollado. Pero tamén me gusta moito facer música. Encántame tocar a pandeireta con canto libro, ou caixa que atopo. Así que gustaríame unha pandeireta para as miñas mans pequenas. Tamén gostame moito que mamá me lea contos. Así que algún novo para renovar a colección non estaría mal. Tamén estaría ben un xilófono. E algún puzzle de madeira, ou algunha caixa para meter dentro figuras. Non sei, calquera cousa me gusta.
E para mamá, unha balanza electrónica, xa que está a facer galletas e mide 'a ollo', e aínda que ten boa man, hai cousas que non consegue. E uns moldes para magdalenas, que me gustan moito. Unha moleskine, para que siga anotando as nosas aventuras.Tamén di que quere unha máquina de coser. Pero iso pesa e ocupa moito. Libros, moitos libros. Disque quere tódolos de Michel Odent. Igual todos son moitos... Non crees? Tamén di que quere libro "Con el consentimiento del cuerpo" de Bertherat Marie & Thèrèse; ou "Parto Instintivo. Atendiendo a tu voz interior" Clarke Val.

Papá di que xa che escribe el a súa carta.

E non te esquezas da presa de castañas das túas montañas!
Bicos, e coidado coa neve!
M.


lunes, 14 de diciembre de 2009

Nadal responsable 1. Non ás Gambas

Na nosa casa, como na maioría, o día de Nadal había unha fartura de gambas na mesa. Este ano ímolas cambiar.

Os manglares son ecosistemas boscosos nas costas tropicais, con vexetación tolerante ó auga salgada, onde viven moitas clases de peixes, mariscos e crustáceos, fonte de alimento para os locais. Tamén os manglares traballan como barreira natural fronte os ciclóns tropicais.

As gambas que enchen as nosas mesas no Nadal están a destruílos. Estas críanse en piscinas creadas tras talar os manglares. Unha vez destruídas estas selvas húmidas, moitos seres vivos perden o seu habitat, diminúen as capturas pesqueiras e o ecosistema perde o equilibrio.

Os estanques (as "nosas" gambas) son tratadas con antibióticos, pesticidas, alimentadas con pensos...

O 35% dos manglares xa foron destruídos nestes 20 anos.

Nos pasamos das gambas.
Temos estupendos mariscos nas nosas rías.
PENSA GLOBAL, CONSUME LOCAL! O 26 de Xullo é o Día Internacional dos Manglares.


Un enlace de tantos... http://www.pangea.org/cric/cast/articulos/langostinos.html

jueves, 26 de noviembre de 2009

Actividades en días de choiva

Non é que estea en favor da 'estimulación temprana', nin moito menos. De xeito, estimulación hai en cada cousa. E o de 'temprana', pois non é axeitado para ninguén ir máis rápido do que en realidade pode; canto menos, un neno.

Pero atopei estes recursos en "Montessori Hoy" e pareceume interesante poder facer algunha actividade. A verdade é que estivo entretido polo menos 10 minutos! (onte). Hoxe repetímolo, pero eu púxenme a facer outras cousas, sen estar directamente con el, e aguantou un anaco máis longo, aínda que basicamente dedicouse a espallar todo polo chan, hehehehe!




E un vídeo da ucrainiña KSENIYA SIMONOVA, que ganou a edición do seu país de "Tienes Talento" con esta representación da invasión dos alemáns a Ucraína na Segunda Guerra Mundial.
Memoria Histórica, tan importante. Impresionante.



miércoles, 25 de noviembre de 2009

Gusto polo tradicional

Fai un par de domingos estivemos en Pornic. Visitamos o mercado, paseamos polo porto, vimos o castelo... E tomamos algo nunha terraza, cando en fronte de nos, no medio dunha chea de bandeiras... Alí estaba! A NOSA!! Entre a de España e a europea. Con USA e Canadá ós lados. E despois algún país máis, e a da Bretaña! Guauuu!




...

M. ven cara min movendo as mans, repenicando unha na outra e sinalando o ordenador "chs, chs, chs". Iso significa que quere música. E non calquera cousa... ;)






Definitivamente, o noso son as foliadas (nada de tablaos, Meninheira! hehehe)



Estame saíndo un post ben morriñento... Menos mal que en dous días chegan as patacas da casa! (e os que as traen, hehehe)

.........

E un artículo moi interesante que saíu na 'Vanguardia'. Visto en Más allá del infinito.

LA GUARDERÍA NO PUEDE CUIDAR SALUDABLEMENTE A UN BEBE
VÍCTOR-M. AMELA - 23/11/2009

Soy lo bastante mayor para acumular experiencia y lo bastante joven para seguir aprendiendo. Soy de Barcelona. Soy médica, psiquiatra y psicoanalista. Estoy casada y tengo tres hijos y seis nietos. ¿Política? Favorable a los más necesitados. ¿Dios? Eso son cuestiones privadas
Eulàlia Torras de Beà, psicoanalista y psiquiatra infantil


Qué tiene de malo una guardería?
Es algo que necesitan los padres…, pero no es lo que necesita un bebé

. ¿Y qué necesita un bebé?
La cercanía cálida, constante y segura de sus amorosos padres.

Pero si los padres no pueden…
Dejan a sus bebés cada vez más tempranamente en guarderías, sin calibrar las consecuencias…

¿A qué edad entran los bebés en guarderías?
¡Con cuatro meses! Algo impensable hace 40 años…

¿Y qué consecuencias tiene esto?
Mala crianza. Asumimos como normal que nuestros bebés enfermen, ¡y no lo es!

¿Enferman por culpa de la guardería?
Multiplica las posibilidades de enfermar: el bebé está más expuesto a gérmenes… y, sobre todo, más propenso a toda afección.

¿La guardería acentúa la propensión a enfermar del bebé?
Sí. El propio hogar, los brazos de mamá y papá, un círculo reducido de personas… ¡eso es lo que fortalece emocional, cognitiva y físicamente al bebé! La guardería, en cambio, puede comprometer su desarrollo.

¿ Tanto como eso?
El ingreso en la guardería lo hace retroceder temporalmente en competencias que está adquiriendo, como hablar, caminar…

¿Por qué?
Un entorno estable proporciona seguridad al bebé, seguridad que lo anima a explorar: así madura bien. Alterar su entorno le resta seguridad, lo que frena su desarrollo.

¿No está dramatizando, doctora?
Lo confirman los últimos hallazgos en neurociencias y psicología evolutiva.

¿Me los resume?
De los cero a los dos años, cuando más plástico es el cerebro, las neuronas del bebé se desarrollan según la calidad de los estímulos que recibe por interacción con las personas centrales de su mundo: abrazos, achuchones, caricias, risas, balanceos, movimientos, sonidos, voces, cantos, palabras, mimos, cariños, músicas, olores, colores, sabores…

¿Y besos?
Y besos. Todo eso sofistica y enriquece su sistema neural y nervioso, el sistema desde el que establece su relación emocional y cognitiva con el mundo y consigo mismo.

¿La guardería no da esos estímulos?
Imposible en grado óptimo, improbable en el necesario, difícilmente con la intensidad y calidad de unos papás atentos y amorosos.

Ya no existen a tiempo completo.
Y quizá por eso llegan cada día a las consultas más psicopatologías en niños cada vez menores… ¡España es ahora el tercer país que más psicofármacos receta a menores! Cortamos síntomas sin analizar causas.

También padecemos en España un elevado fracaso escolar.
Tampoco analizamos causas, preferimos castigar o etiquetar: “trastorno por déficit de atención e hiperactividad”, y medicar.

Ir pronto a la guardería ¿no garantiza una mejor escolaridad ulterior?
No. Hay que escolarizar al niño justo cuando empieza a quedársele pequeño su hogar.

¿Y a qué edad sucede eso?
No antes de los tres años.

¿Tan tarde?
En Finlandia los padres no están obligados a escolarizar a sus hijos ¡hasta los siete años! Y Finlandia es el país con menos fracaso escolar de Europa, vea el informe PISA.

Seguro que concurren otros factores…
El principal es que el Estado sufraga durante el primer año a los padres. Y luego permite horarios laborales intensivos o reducidos. Así, ¡los padres pueden criar a sus hijos! Y un niño bien criado en casa llegará a la escuela muy estimulado, con ganas de descubrir. Y aprenderá más y mejor.

O sea, que deberíamos mimar al bebé.
Atender sus necesidades de hambre, sueño y – sobre todo-cariño. No es sobreprotegerlo, ¡es protegerlo de lo que vendrá! Porque el niño así criado gozará de estabilidad emocional, autoestima y coherencia: estará bien preparado para los reveses que vendrán.

¿Y no será así si se ha criado con mucha guardería o en un orfanato?
La pobreza de estímulos empobrece su desarrollo: serán niños poco orientados, intemperantes y más agresivos, más vulnerables a la frustración, más depresivos…

Diga algo bueno de las guarderías.
Muchas tienen excelentes cuidadoras, pero repartirse entre tantos niños imposibilita la calidad de la atención personalizada.

Mejor una guardería que algún hogar.
Ante un hogar con abandono, conflicto permanente y agresividad crónica, ¡mejor una guardería, sí! La guardería es útil en ciertos casos y momentos, pero no es la opción principal para criar saludablemente a un bebé.

Envíe un mensaje a los padres.
Uno de la doctora Julia Corominas: “Dedicar tiempo a los hijos de pequeños os ahorrará mucho tiempo cuando sean mayores”. Ahorro en salud física, mental y emocional.

¿Qué haría si mandase en España?
En vez del populismo político de inaugurar guarderías, subvencionaría a los padres para que dedicasen tiempo a criar a sus hijos hasta los tres años: ¡eso sí sería progresista!

En algo sí habremos progresado en los últimos 40 años..
Sí: en conocimiento. Sabemos cómo optimizar el desarrollo de los niños. ¿Por qué no lo aplicamos? ¿Queremos su felicidad futura?

Cambio social
Madres a la oficina, bebés a la guardería: relevante cambio social de los últimos 40 años. Con algunas consecuencias indeseables. Quien las señale se expone a ser tildado de carca. Pero se agolpan las evidencias neurocientíficas, y hay que plantearlas: lo hace la doctora Torras – ¡se reprocha haber callado demasiados años!-,presidenta de la Fundació Eulàlia Torras de Beà (www. fetb. org), gestora de varios centros de salud mental infantil y juvenil y que ahora celebra 40 años de trabajos. Cada día hay más padres inquietos ante una política socioeconómica que dificulta procurar a sus hijos una feliz y saludable crianza, padres como los que se mueven en http://mastiempoconloshijos.blogspot.com

miércoles, 18 de noviembre de 2009

Cando unha nai durme xunto ó fillo

CUANDO DUERME UNA MADRE JUNTO AL NIÑO

Miguel de Unamuno (1864 -1936)
Escritor e filósofo.


Cuando duerme una madre junto al niño
duerme el niño dos veces;
cuando duermo soñando en tu cariño
mi eterno ensueño meces.

Tu eterna imagen llevo de conducho
para el viaje postrero;
desde que en ti nací, una voz escucho
que afirma lo que espero.

Quien así quiso y así fue querido
nació para la vida;
sólo pierde la vida su sentido
cuando el amor se olvida.

Yo sé que me recuerdas en la tierra
pues que yo te recuerdo,
y cuando vuelva a la que tu alma encierra
si te pierdo, me pierdo.

Hasta que me venciste, mi batalla
fue buscar la verdad;
tú eres la única prueba que no falla
de mi inmortalidad.


E cheiran tan ben, están tan quentiños e relaxados... Espértante a bicos e caricias...
E si, algún día decidirán marchar da nosa cama e ir para a súa propia. Ata ese día gozaremos todos do ben que se durme en familia.

jueves, 12 de noviembre de 2009

Canto mido?



Exactamente unha baguett artesán e un anaquiño máis ;-)

miércoles, 11 de noviembre de 2009

El maltrato de género más peligroso es el que no se ve

El maltrato de género más peligroso es el que no se ve

Érase una vez un país en el que las mujeres hechas y derechas dejaban de serlo aproximadamente en la semana 2 de su primera gestación. Ya nunca volvían a ser ciudadanas de primera categoría. A partir de este momento se sucederían todo tipo de reproches hacia su persona; curiosamente por los ginecólogos y matronas que las atendían en las consultas llamadas de salud del embarazo. Se las trataba bruscamente y sin educación, regañándolas por haber comido demasiado o demasiado poco, por hacer mucho ejercicio o no guardar bastante reposo, agobiándolas con predicciones apocalípticas de placentas demasiado bajas, líquidos insuficientes o excesivos, niños que engordaban a un ritmo frenético o no engordaban en absoluto, y todo aquello siempre era culpa de la gestante. Así que las futuras madres, deseosas de que sus hijos estuvieran a salvo, tragaban con todas estas reglas, con los ataques personales, y no reclamaban cuando el ginecólogo apuntaba la altura uterina, el peso o la tensión sin siquiera levantar la mirada y menos sus sagradas posaderas del sillón despidiéndolas con un “a ver si para la próxima visita no engordas tanto”.

Pero lo peor era que aquellos no eran casos aislados, era lo normal y toda la sociedad lo percibía como correcto. Todo esto tenía una razón, y es que así llegarían totalmente infantilizadas y faltas de sentido crítico al final del embarazo, acatando sin rechistar cualquier disposición médica, aunque fuera claramente en contra de su salud y la de su bebé.

Para el parto ya estaban completamente ganadas para la causa, convencidas de que la inducción el lunes por la mañana (aunque le quitaran varias semanas de gestación a su hijo y luego ingresaría en neonatología para suplir los días que faltaban en su desarrollo) era lo más conveniente para ellas (y para el hospital), de que los dolores provocados por la oxitocina artificial eran el merecido castigo por no dilatar (pues aun no era el momento para que naciera su hijo), de que obligatoriamente se les tenía que subir encima una matrona de 100 kilos, ya que ellas no sabían empujar (¿y cómo podrían hacerlo?, si estaban tumbadas boca arriba, desprovistas de la fuerza de la gravedad) y de que la episiotomía era imprescindible para que saliera su hijo (en el brevísimo plazo que establecía el protocolo del hospital, no fuera que el paritorio se ocupara demasiado rato y atendieran menos partos al mes).

Hace relativamente pocos años se dispuso un caramelito para distraer a las féminas y de paso, ganarse su confianza. Esto se llamó inocentemente epidural, y tenía doble ventaja, porque las propias mujeres hicieron la mejor publicidad, ensalzando sus supuestas virtudes y sin publicitar los contras (como hacen todos los grupos sometidos cuando se les brinda un poco de atención) y además permitía realizar todas las prácticas habituales impunemente, porque la parturienta no debía sentir nada.

Y como no sentían nada, se les podía romper la bolsa sin preguntar (para recoger el líquido cuando viniera mejor a los turnos), suministrar oxitocina artificial diciéndoles que era suero, prohibir moverse de la camilla (para que no tuviera que acudir una matrona a recolocar los registros), aislarlas del acompañante (para que no hubiera testigos de su iatrogenia), manipular las zonas más íntimas de su cuerpo con brusquedad (porque el equipo tenía prisa en acabar), sostener a su niño lejos de ellas (porque ellas no sabían cogerlo adecuadamente). Vamos, se permitía casi cualquier cosa. Pues todo esto dolía (sobre todo a posteriori) y provocaba muchos problemas físicos y psíquicos (la famosa depresión postparto, que también era culpa de la mujer, no de la desatención de los obstetras y matronas, por supuesto).

Y sí, efectivamente, este país es España. Cada día se producen más de 1300 nuevos casos de violencia contra las mujeres, concretamente contra las que se encuentran de parto.

Hace mucho que se sabe que la mejor manera de controlar a un grupo de población es doblegarlo en aquellos momentos en que más indefenso está.

Cada vez que se le dice a una puérpera “pero ¿de qué te quejas?, si tienes un niño precioso” o “hija, ¿qué te pensabas que era tener hijos?” o bien “no llores por los puntos en tu vientre (o en tu periné), que se los dan a todas” estamos perpetuando el maltrato, estamos normalizando una situación de sumisión y eliminando cualquier posibilidad de objeción.

Pensemos en ello cuando nos llevemos las manos a la cabeza ante los casos de ablación genital de países tan lejanos. Quizá estemos más cerca de lo que creemos.


Paloma Batanero Akerman


Hola a todas!
He estado pensando sobre cómo usar mejor este texto y he pensado en organizar una recogida de firmas para enviarla al Ministerio de Igualdad. El maltrato a las gestantes y parturientas tiene que acabar, y lo primero creo que es denunciarlo para sacarlo a la luz.
Así que si estais de acuerdo y quereis acompañarme, por favor, mandadme un privado (o podeis responder aquí) con vuestros datos. Si vuestras parejas o familiares estan de acuerdo, que lo firmen tambien, cuantos más seamos, mejor.

Nombre y Apellidos
DNI
Profesión
Edad

Un saludo,
Paloma Batanero
Ingeniero de Caminos
31 años

http://www.crianzanatural.com/forum/forum_posts.asp?TID=118346&PN=2

lunes, 9 de noviembre de 2009

Na Bretaña

Quero comezar cun titular da Voz de Galicia que me parece fermosísimo. Non sei se a palabra é 'fermoso', pero encantoume:

Con só 16 años, unha indíxena mexicana atendeu 40 partos no seu pobo


E agora vou dar unha pouca envexa cunhas fotos das últimas excursións pola Bretaña, tan inmensa, tan sorprendente, tan verde... Recórdame tanto a Galiza, e penso todo o que poderíamos mellorar; ou mellor dito, canto poderíamos deixar de esnaquizar a nosa terra por culpa das estradas e do ladrillo, da especulación, do porco diñeiro...







ENCANTAME como saben disfrutar dos dias de outono na praia. En canto sae un raio de sol, collen os trueiros, as botas de goma, un caldeiro e a coller ostras e ameixas. A xogar coa area.

















As xogueterías artesáns de xoguetes de madeira e lata. Con eses carteis tan chusquiños. Brincos como deberían de ser todos. Artesáns, conscientes, educativos... Sen plásticos estridentes, luces e sons aborrecibles.

Mesmo parece o taller de Gepetto...






Deixovos nun lugar.... Non teño adxetivos, poñedeos vos...






Deica mañá!


P.D.: Estas fotos están feitas en Rochefort en Terre. (agás a da praia, que é Pornichet)

domingo, 8 de noviembre de 2009

A importancia do estado emocional da nai no embarazo

Durante o embarazo, conta Punset, ás mulleres fánsenos cantidade de probas médica e ninguén se preocupa do benestar psicolóxico e afectivo da nai, do estressss... E todo o que isto afecta ó bebé.

Eu engadiría, non só non se preocupa ninguén (médico) do noso benestar, senón que o maltrato psicolóxico e a anulación á que nos vemos sometidas durante todo o embarazo, parto, posparto é brutal. De súpeto votámonos incompetentes para razoar e decidir por nos mesmas. Xa vai sendo hora dun cambio, non si?









"Mellorar o estado emocional da muller embarazada
é mellorar a saúde da sociedade"

Vivette Glover

martes, 20 de octubre de 2009

Francia, mon amour!

Tras unhas boas vacacións, non sei se merecidas ou non, voltamos ó traballo e a emigración. Esta vez tocounos Francia, ó sur da Bretaña. Tras unha semana por estas terras non podo mais que estar encantada.

Mirando ó mar, tras unha primeira fila de edificios horribles na súa inmensa maioría, como en case todalas ciudades costeiras; a segunda e seguintes filas de casas son espectaculares. Cada unha máis bonita que a anterior. Se tivese cartos, non sabería cal elexir. Ou quizá sexa por non telos…

ENCANTAME a tranquilidade. As súas portas e fiestras, con contras de todolos colores. Os seus xardíns de película en pausa. As vistas dende a cociña. As bicicletas tamén son para o inverno. As froitas e verduras biolóxicas. As baguettes. Os brioches. O orballo. Xogar na area. O cheiro a mar. Os escaparates das panaderías, e cómo arrecende a pan quente. As creps que queren parecer filloas. Os povos medievais. As ostras. Os nenos portados. O homeschooling respeitado. As pedras de Obelix de Carnac. O mundo Celta...

ODIO non entendelos. Ou que eles non me entendan a min. Estar lonxe da casa e da tortilla da miña nai. Que non seque a roupa. A cociña pequeña. As poucas horas que teñen os domingos. E as tantas que teñen os luns.







P.D.: Que se prepare Carlos Nuñez ou os Seivane, que aquí ven a dura competencia!


lunes, 1 de junio de 2009

A convivencia

Conversa:


- Qué queres xantar mañán?
- Dame igual
- Dame igual non o soporto! Dime algo!
- Peixe
- Qué peixe?
- Dame igual.

martes, 26 de mayo de 2009

X ENCONTROS DE MÚSICA TRADICIONAL de CARBOEIRO


X ENCONTROS DE MÚSICA TRADICIONAL
6 DE XUÑO DE 2009 NO MOSTEIRO DE CARBOEIRO (SILLEDA)


13.00. SESIÓN VERMÚ a cargo dos grupos da bisbarra
·Subasta das andas e PROCESIÓN SA DANTA FERREÑA (acompañada polos cabezudos de Viravolta)

-APERTURA DAS EXPOSICIÓNS:
·BRINQUEDOS DE SEMPRE
ASOC GALEGA DE XOGO TRADICIONAL E POPULAR
MUSEO GALEGO DO XOGUETE (ALLARIZ)
FUNDACIÓN RAQUEL CHAVES (VIGO)
TEMPO DE XOGAR (LOURENZÁ)
JULIO BALADO (LALÍN)
LUIS PREGO (VIGO)
MUSEO DA MARIONETA, CASA DO TÍTERE (LALÍN)

·ANTÓN ALONSO RIOS. O SIÑOR AFRANIO
COMISIÓN POLA MEMORIA SIÑOR AFRANIO
ADELLÍS ASOC. SOCIO-CULTURAL

-FEIRA DE ARTESANÍA:
coiro, prata, abalorios, cerámica, títeres...

15:00- XANTAR POPULAR (empanada, carne ó caldeiro, queixo con marmelo, pan, viño/auga, café e ghotas -12€)

DURANTE A TARDE:
·XOGOS TRADICIONAIS PARA CATIVOS/AS E MAIORES COA ASOC. GALEGA DE XOGO TRADICIONAL E POPULAR
·BOTA CONTAS PERO BOTA CONTOS con Celsiño Fndez. Sanmartín
· Grupo da 3ª Idade da aula municipal de teatro “ANXO CASAL” de Arzúa coa obra "A AVOA VAI Ó BAILE"

VEÑEN XENTES DE TOUTÓN, ZOBRA, SANTA COMBA, ARZÚA, O CAPADOR…


E ó que se vaia facendo de noite…

FOLIADA ATA QUE O CORPO AGhUANTE!


ACAMPADA Á BEIRA DO RÍO DEZA
TELF INFO: 658 62 82 39

VIVA A XUVENTUDE E A XENTE VELLA QUE NON MORRA!!

miércoles, 20 de mayo de 2009

17 de maio tardío

O domigo foi o día das Letras Galegas. Para pensar na terra e nas verbas. Ao lonxe e con morriña.





Lingua proletaria do meu pobo
eu faloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu faloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estupidos,
non falo prós valeiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas de
tódolos que sufren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ó mar, ise camiño...


Celso Emilio Ferreiro

jueves, 14 de mayo de 2009

Un pasiño máis

"(...) Pocos meses después de su nacimiento el bebé comienza a alzar su cabeza. Una vez que ha desarrollado suficientemente la musculatura para mantener la cabeza en una posición er­guida comienza a moverse a través del espacio. Primero se “arrastra“ sobre el suelo, pero pronto eleva las rodillas bajo su cuerpo, los brazos levantan a pulso el tronco y comienza a gatear. A cada paso consegui­do en el proceso del movi­miento le sigue otro nuevo. Pa­so a paso el niño se libera de la fuerza de la gravedad. La ale­gría de un niño que da solo sus primeros pasos es inolvida­ble. (...)"
Jon McAlice




Ollas cara mín. Estricaste.

Estou máis lonxe do que os teus braciños dan.

Estrícaste un pouquiño máis.

Miras a outra man que se apoia na mesa.

Outra vez a min.

Un pasiño, e a man da mesa xa se soltou.

Outro pasiño e xa estás máis preto.

Outro

Outro

Outro

Miras o chan, estás camiñando!

Abrazasme.

miércoles, 13 de mayo de 2009

Primeiros pasos no 'patchwork' :D


Aquí está o meu primeiro encontro co 'patchwork'. Levaba anos querendo aprender, e por fin 'decidinme'.

Recordo que cando tiña 16 ou 17 anos, con dúas amigas máis, mercamos uns anacos de tecido cos que nunca chegamos a facer nada.

O ano pasado, embarazada de Manuel re-atopeino e comencei a coselos sen demasiado éxito.

E este, conectada na internet non hai quen o pare, hehehe

A semana pasada, que estiven uns días pola casa, pasei por Quiltartpatch e merquei toooodo o preciso para comenzar. Entre Tere e Neus axudaronme a escoller os tecidos. E recomendaronme para este SAL, xa que eu farei os meus traballos a man, que en lugar de utilizar o papel vexetal, que utilizara unha entretela finiña, e así fixen.

Gustoume moito facelo, e sobre todo, empezar ó fin! Os meus primeiros bloques!!

martes, 12 de mayo de 2009

Proxecto: volta ó mundo


Un soño recurrente de tantos que algúns valentes conseguen levar a cabo. Eu non deixo de soñalo, imaxinalo, proxectalo... E algún día espero cumplir. Non encontro mellor herencia nin recordo para deixarlles os nosos fillos.

Agora deixar que a idea recorra todalas células do corpo e facer as maletas ;)

domingo, 10 de mayo de 2009

No potro

Onte en Coimbra había una feira de Artesanía, e alí nos metemos. Quedei alucinada con varias pezas de cerámica de obradoiros diferentes...



Estamos sometidas ó potro e á dirección do xinecólogo ata na cerámica, e o papel da matrona relegado a 'axudante'. Queda tanto por mudar...

martes, 28 de abril de 2009

O noso castelo

Hoxe estivemos facendo un castelo dunha caixa de cartón.




O que non está claro é saber quén o pasou mellor...


El perro, el gato y la gallina. Carlos González

El perro, el gato y la gallina
Carlos González

Picoteaba un día una gallina
entre unos desperdicios de cocina
cuando le sobrevino un deseo urgente
de alzar la vista al frente
y caminar con paso vacilante
(el cuello para atrás y para adelante)
hacia un montón de paja allí dispuesto.

Cacarea, se sienta, se menea,
pica, repica, suplica, tuerce el gesto,
se levanta, se vuelve, cacarea,
puja, empuja, apretuja y pone un huevo.

Un gato, que de todo fue testigo
(aunque el suceso no era nada nuevo)
reflexiona, lamiéndose el ombligo:
"A las puertas del siglo XXI,
y que aún pongan los huevos de uno en uno!"
No alcanza a comprender su alma felina
que una simple gallina,
no sabiendo de ciencia, ni de oficio,
sin el auxilio de gente preparada,
ni acceso al beneficio
de la moderna técnica avanzada
esté a poner un huevo autorizada.

Se acerca el gato a un perro que dormita
al sol junto al corral
y al oído unas frases le musita
en tono coloquial:
"¿Se ha fijado, colega
en cómo pone la gallina, ciega
al peligro, sin método ni nada?
Hemos de poner fin a un sufrimiento
que hace de las gallinas instrumento
de la naturaleza desatada."

"Tiene razón", responde el aludido,
"que es la puesta una empresa complicada
para hacerla en un nido.
Hay que abrir un centro veterinario,
a modo de huevario,
en el que sea la puesta controlada
y el huevo por expertos atendido."

Buscar deciden, pues, a la gallina
que a la puesta parezca más cercana,
y resulta ser tal la Serafina.
El gato le pregunta: "Dime, hermana,
¿no notas de algún huevo la venida?"
"Nada noto" — "¡Es puesta retenida!"
"Hemos de proceder sin dilación.
Estírate para la exploración."
"¿Me siento así?" — "¡No, tonta, boca arriba!"
Procede a desplumar el perineo
(¡qué vergüenza!). "Colega, ya lo veo.
Con una lavativa
y una infusión de hormonas adecuada
habremos de inducir ahora la puesta;
y una vez dilatada,
hacer palanca con una cuchara
y recoger el huevo en una cesta."
(Hubo de dar el gato una tajada,
porque, si no, no entraba la cuchara.)

Ya se extiende la voz: ¡Por fin la ciencia
da respuesta a este problema diario!
Las gallinas, con suma diligencia
acuden al huevario.
Y es fama que de ciento que allí ponen
son las cien boca arriba desplumadas
las noventa tajadas,
las cincuenta inducidas, cuarenta
instrumentadas, y algo más de treinta
salen con un buen corte en la barriga.
Tan sólo una recela: nuestra amiga
que iniciaba esta historia.
Porque es gallina vieja, que ya ha puesto
mucho huevo en la vida, y todo esto
le huele más a esclavitud que a gloria.

¿No ha de tener mi cuento moraleja?
Hela aquí: Mujer, no seas gallina,
y si lo eres, sé gallina vieja.
Pregunta al que entusiasta te aconseja
métodos tan científicos y nuevos.
"¿Ayudas tú en verdad a la gallina,
o sólo vienes a tocar los huevos?"


Dr. Carlos González

Nótase que me encanta todo o que escribe este home? ;) Xa tiña ganas de publicar esto.