jueves, 26 de noviembre de 2009

Actividades en días de choiva

Non é que estea en favor da 'estimulación temprana', nin moito menos. De xeito, estimulación hai en cada cousa. E o de 'temprana', pois non é axeitado para ninguén ir máis rápido do que en realidade pode; canto menos, un neno.

Pero atopei estes recursos en "Montessori Hoy" e pareceume interesante poder facer algunha actividade. A verdade é que estivo entretido polo menos 10 minutos! (onte). Hoxe repetímolo, pero eu púxenme a facer outras cousas, sen estar directamente con el, e aguantou un anaco máis longo, aínda que basicamente dedicouse a espallar todo polo chan, hehehehe!




E un vídeo da ucrainiña KSENIYA SIMONOVA, que ganou a edición do seu país de "Tienes Talento" con esta representación da invasión dos alemáns a Ucraína na Segunda Guerra Mundial.
Memoria Histórica, tan importante. Impresionante.



miércoles, 25 de noviembre de 2009

Gusto polo tradicional

Fai un par de domingos estivemos en Pornic. Visitamos o mercado, paseamos polo porto, vimos o castelo... E tomamos algo nunha terraza, cando en fronte de nos, no medio dunha chea de bandeiras... Alí estaba! A NOSA!! Entre a de España e a europea. Con USA e Canadá ós lados. E despois algún país máis, e a da Bretaña! Guauuu!




...

M. ven cara min movendo as mans, repenicando unha na outra e sinalando o ordenador "chs, chs, chs". Iso significa que quere música. E non calquera cousa... ;)






Definitivamente, o noso son as foliadas (nada de tablaos, Meninheira! hehehe)



Estame saíndo un post ben morriñento... Menos mal que en dous días chegan as patacas da casa! (e os que as traen, hehehe)

.........

E un artículo moi interesante que saíu na 'Vanguardia'. Visto en Más allá del infinito.

LA GUARDERÍA NO PUEDE CUIDAR SALUDABLEMENTE A UN BEBE
VÍCTOR-M. AMELA - 23/11/2009

Soy lo bastante mayor para acumular experiencia y lo bastante joven para seguir aprendiendo. Soy de Barcelona. Soy médica, psiquiatra y psicoanalista. Estoy casada y tengo tres hijos y seis nietos. ¿Política? Favorable a los más necesitados. ¿Dios? Eso son cuestiones privadas
Eulàlia Torras de Beà, psicoanalista y psiquiatra infantil


Qué tiene de malo una guardería?
Es algo que necesitan los padres…, pero no es lo que necesita un bebé

. ¿Y qué necesita un bebé?
La cercanía cálida, constante y segura de sus amorosos padres.

Pero si los padres no pueden…
Dejan a sus bebés cada vez más tempranamente en guarderías, sin calibrar las consecuencias…

¿A qué edad entran los bebés en guarderías?
¡Con cuatro meses! Algo impensable hace 40 años…

¿Y qué consecuencias tiene esto?
Mala crianza. Asumimos como normal que nuestros bebés enfermen, ¡y no lo es!

¿Enferman por culpa de la guardería?
Multiplica las posibilidades de enfermar: el bebé está más expuesto a gérmenes… y, sobre todo, más propenso a toda afección.

¿La guardería acentúa la propensión a enfermar del bebé?
Sí. El propio hogar, los brazos de mamá y papá, un círculo reducido de personas… ¡eso es lo que fortalece emocional, cognitiva y físicamente al bebé! La guardería, en cambio, puede comprometer su desarrollo.

¿ Tanto como eso?
El ingreso en la guardería lo hace retroceder temporalmente en competencias que está adquiriendo, como hablar, caminar…

¿Por qué?
Un entorno estable proporciona seguridad al bebé, seguridad que lo anima a explorar: así madura bien. Alterar su entorno le resta seguridad, lo que frena su desarrollo.

¿No está dramatizando, doctora?
Lo confirman los últimos hallazgos en neurociencias y psicología evolutiva.

¿Me los resume?
De los cero a los dos años, cuando más plástico es el cerebro, las neuronas del bebé se desarrollan según la calidad de los estímulos que recibe por interacción con las personas centrales de su mundo: abrazos, achuchones, caricias, risas, balanceos, movimientos, sonidos, voces, cantos, palabras, mimos, cariños, músicas, olores, colores, sabores…

¿Y besos?
Y besos. Todo eso sofistica y enriquece su sistema neural y nervioso, el sistema desde el que establece su relación emocional y cognitiva con el mundo y consigo mismo.

¿La guardería no da esos estímulos?
Imposible en grado óptimo, improbable en el necesario, difícilmente con la intensidad y calidad de unos papás atentos y amorosos.

Ya no existen a tiempo completo.
Y quizá por eso llegan cada día a las consultas más psicopatologías en niños cada vez menores… ¡España es ahora el tercer país que más psicofármacos receta a menores! Cortamos síntomas sin analizar causas.

También padecemos en España un elevado fracaso escolar.
Tampoco analizamos causas, preferimos castigar o etiquetar: “trastorno por déficit de atención e hiperactividad”, y medicar.

Ir pronto a la guardería ¿no garantiza una mejor escolaridad ulterior?
No. Hay que escolarizar al niño justo cuando empieza a quedársele pequeño su hogar.

¿Y a qué edad sucede eso?
No antes de los tres años.

¿Tan tarde?
En Finlandia los padres no están obligados a escolarizar a sus hijos ¡hasta los siete años! Y Finlandia es el país con menos fracaso escolar de Europa, vea el informe PISA.

Seguro que concurren otros factores…
El principal es que el Estado sufraga durante el primer año a los padres. Y luego permite horarios laborales intensivos o reducidos. Así, ¡los padres pueden criar a sus hijos! Y un niño bien criado en casa llegará a la escuela muy estimulado, con ganas de descubrir. Y aprenderá más y mejor.

O sea, que deberíamos mimar al bebé.
Atender sus necesidades de hambre, sueño y – sobre todo-cariño. No es sobreprotegerlo, ¡es protegerlo de lo que vendrá! Porque el niño así criado gozará de estabilidad emocional, autoestima y coherencia: estará bien preparado para los reveses que vendrán.

¿Y no será así si se ha criado con mucha guardería o en un orfanato?
La pobreza de estímulos empobrece su desarrollo: serán niños poco orientados, intemperantes y más agresivos, más vulnerables a la frustración, más depresivos…

Diga algo bueno de las guarderías.
Muchas tienen excelentes cuidadoras, pero repartirse entre tantos niños imposibilita la calidad de la atención personalizada.

Mejor una guardería que algún hogar.
Ante un hogar con abandono, conflicto permanente y agresividad crónica, ¡mejor una guardería, sí! La guardería es útil en ciertos casos y momentos, pero no es la opción principal para criar saludablemente a un bebé.

Envíe un mensaje a los padres.
Uno de la doctora Julia Corominas: “Dedicar tiempo a los hijos de pequeños os ahorrará mucho tiempo cuando sean mayores”. Ahorro en salud física, mental y emocional.

¿Qué haría si mandase en España?
En vez del populismo político de inaugurar guarderías, subvencionaría a los padres para que dedicasen tiempo a criar a sus hijos hasta los tres años: ¡eso sí sería progresista!

En algo sí habremos progresado en los últimos 40 años..
Sí: en conocimiento. Sabemos cómo optimizar el desarrollo de los niños. ¿Por qué no lo aplicamos? ¿Queremos su felicidad futura?

Cambio social
Madres a la oficina, bebés a la guardería: relevante cambio social de los últimos 40 años. Con algunas consecuencias indeseables. Quien las señale se expone a ser tildado de carca. Pero se agolpan las evidencias neurocientíficas, y hay que plantearlas: lo hace la doctora Torras – ¡se reprocha haber callado demasiados años!-,presidenta de la Fundació Eulàlia Torras de Beà (www. fetb. org), gestora de varios centros de salud mental infantil y juvenil y que ahora celebra 40 años de trabajos. Cada día hay más padres inquietos ante una política socioeconómica que dificulta procurar a sus hijos una feliz y saludable crianza, padres como los que se mueven en http://mastiempoconloshijos.blogspot.com

miércoles, 18 de noviembre de 2009

Cando unha nai durme xunto ó fillo

CUANDO DUERME UNA MADRE JUNTO AL NIÑO

Miguel de Unamuno (1864 -1936)
Escritor e filósofo.


Cuando duerme una madre junto al niño
duerme el niño dos veces;
cuando duermo soñando en tu cariño
mi eterno ensueño meces.

Tu eterna imagen llevo de conducho
para el viaje postrero;
desde que en ti nací, una voz escucho
que afirma lo que espero.

Quien así quiso y así fue querido
nació para la vida;
sólo pierde la vida su sentido
cuando el amor se olvida.

Yo sé que me recuerdas en la tierra
pues que yo te recuerdo,
y cuando vuelva a la que tu alma encierra
si te pierdo, me pierdo.

Hasta que me venciste, mi batalla
fue buscar la verdad;
tú eres la única prueba que no falla
de mi inmortalidad.


E cheiran tan ben, están tan quentiños e relaxados... Espértante a bicos e caricias...
E si, algún día decidirán marchar da nosa cama e ir para a súa propia. Ata ese día gozaremos todos do ben que se durme en familia.

jueves, 12 de noviembre de 2009

Canto mido?



Exactamente unha baguett artesán e un anaquiño máis ;-)

miércoles, 11 de noviembre de 2009

El maltrato de género más peligroso es el que no se ve

El maltrato de género más peligroso es el que no se ve

Érase una vez un país en el que las mujeres hechas y derechas dejaban de serlo aproximadamente en la semana 2 de su primera gestación. Ya nunca volvían a ser ciudadanas de primera categoría. A partir de este momento se sucederían todo tipo de reproches hacia su persona; curiosamente por los ginecólogos y matronas que las atendían en las consultas llamadas de salud del embarazo. Se las trataba bruscamente y sin educación, regañándolas por haber comido demasiado o demasiado poco, por hacer mucho ejercicio o no guardar bastante reposo, agobiándolas con predicciones apocalípticas de placentas demasiado bajas, líquidos insuficientes o excesivos, niños que engordaban a un ritmo frenético o no engordaban en absoluto, y todo aquello siempre era culpa de la gestante. Así que las futuras madres, deseosas de que sus hijos estuvieran a salvo, tragaban con todas estas reglas, con los ataques personales, y no reclamaban cuando el ginecólogo apuntaba la altura uterina, el peso o la tensión sin siquiera levantar la mirada y menos sus sagradas posaderas del sillón despidiéndolas con un “a ver si para la próxima visita no engordas tanto”.

Pero lo peor era que aquellos no eran casos aislados, era lo normal y toda la sociedad lo percibía como correcto. Todo esto tenía una razón, y es que así llegarían totalmente infantilizadas y faltas de sentido crítico al final del embarazo, acatando sin rechistar cualquier disposición médica, aunque fuera claramente en contra de su salud y la de su bebé.

Para el parto ya estaban completamente ganadas para la causa, convencidas de que la inducción el lunes por la mañana (aunque le quitaran varias semanas de gestación a su hijo y luego ingresaría en neonatología para suplir los días que faltaban en su desarrollo) era lo más conveniente para ellas (y para el hospital), de que los dolores provocados por la oxitocina artificial eran el merecido castigo por no dilatar (pues aun no era el momento para que naciera su hijo), de que obligatoriamente se les tenía que subir encima una matrona de 100 kilos, ya que ellas no sabían empujar (¿y cómo podrían hacerlo?, si estaban tumbadas boca arriba, desprovistas de la fuerza de la gravedad) y de que la episiotomía era imprescindible para que saliera su hijo (en el brevísimo plazo que establecía el protocolo del hospital, no fuera que el paritorio se ocupara demasiado rato y atendieran menos partos al mes).

Hace relativamente pocos años se dispuso un caramelito para distraer a las féminas y de paso, ganarse su confianza. Esto se llamó inocentemente epidural, y tenía doble ventaja, porque las propias mujeres hicieron la mejor publicidad, ensalzando sus supuestas virtudes y sin publicitar los contras (como hacen todos los grupos sometidos cuando se les brinda un poco de atención) y además permitía realizar todas las prácticas habituales impunemente, porque la parturienta no debía sentir nada.

Y como no sentían nada, se les podía romper la bolsa sin preguntar (para recoger el líquido cuando viniera mejor a los turnos), suministrar oxitocina artificial diciéndoles que era suero, prohibir moverse de la camilla (para que no tuviera que acudir una matrona a recolocar los registros), aislarlas del acompañante (para que no hubiera testigos de su iatrogenia), manipular las zonas más íntimas de su cuerpo con brusquedad (porque el equipo tenía prisa en acabar), sostener a su niño lejos de ellas (porque ellas no sabían cogerlo adecuadamente). Vamos, se permitía casi cualquier cosa. Pues todo esto dolía (sobre todo a posteriori) y provocaba muchos problemas físicos y psíquicos (la famosa depresión postparto, que también era culpa de la mujer, no de la desatención de los obstetras y matronas, por supuesto).

Y sí, efectivamente, este país es España. Cada día se producen más de 1300 nuevos casos de violencia contra las mujeres, concretamente contra las que se encuentran de parto.

Hace mucho que se sabe que la mejor manera de controlar a un grupo de población es doblegarlo en aquellos momentos en que más indefenso está.

Cada vez que se le dice a una puérpera “pero ¿de qué te quejas?, si tienes un niño precioso” o “hija, ¿qué te pensabas que era tener hijos?” o bien “no llores por los puntos en tu vientre (o en tu periné), que se los dan a todas” estamos perpetuando el maltrato, estamos normalizando una situación de sumisión y eliminando cualquier posibilidad de objeción.

Pensemos en ello cuando nos llevemos las manos a la cabeza ante los casos de ablación genital de países tan lejanos. Quizá estemos más cerca de lo que creemos.


Paloma Batanero Akerman


Hola a todas!
He estado pensando sobre cómo usar mejor este texto y he pensado en organizar una recogida de firmas para enviarla al Ministerio de Igualdad. El maltrato a las gestantes y parturientas tiene que acabar, y lo primero creo que es denunciarlo para sacarlo a la luz.
Así que si estais de acuerdo y quereis acompañarme, por favor, mandadme un privado (o podeis responder aquí) con vuestros datos. Si vuestras parejas o familiares estan de acuerdo, que lo firmen tambien, cuantos más seamos, mejor.

Nombre y Apellidos
DNI
Profesión
Edad

Un saludo,
Paloma Batanero
Ingeniero de Caminos
31 años

http://www.crianzanatural.com/forum/forum_posts.asp?TID=118346&PN=2

lunes, 9 de noviembre de 2009

Na Bretaña

Quero comezar cun titular da Voz de Galicia que me parece fermosísimo. Non sei se a palabra é 'fermoso', pero encantoume:

Con só 16 años, unha indíxena mexicana atendeu 40 partos no seu pobo


E agora vou dar unha pouca envexa cunhas fotos das últimas excursións pola Bretaña, tan inmensa, tan sorprendente, tan verde... Recórdame tanto a Galiza, e penso todo o que poderíamos mellorar; ou mellor dito, canto poderíamos deixar de esnaquizar a nosa terra por culpa das estradas e do ladrillo, da especulación, do porco diñeiro...







ENCANTAME como saben disfrutar dos dias de outono na praia. En canto sae un raio de sol, collen os trueiros, as botas de goma, un caldeiro e a coller ostras e ameixas. A xogar coa area.

















As xogueterías artesáns de xoguetes de madeira e lata. Con eses carteis tan chusquiños. Brincos como deberían de ser todos. Artesáns, conscientes, educativos... Sen plásticos estridentes, luces e sons aborrecibles.

Mesmo parece o taller de Gepetto...






Deixovos nun lugar.... Non teño adxetivos, poñedeos vos...






Deica mañá!


P.D.: Estas fotos están feitas en Rochefort en Terre. (agás a da praia, que é Pornichet)

domingo, 8 de noviembre de 2009

A importancia do estado emocional da nai no embarazo

Durante o embarazo, conta Punset, ás mulleres fánsenos cantidade de probas médica e ninguén se preocupa do benestar psicolóxico e afectivo da nai, do estressss... E todo o que isto afecta ó bebé.

Eu engadiría, non só non se preocupa ninguén (médico) do noso benestar, senón que o maltrato psicolóxico e a anulación á que nos vemos sometidas durante todo o embarazo, parto, posparto é brutal. De súpeto votámonos incompetentes para razoar e decidir por nos mesmas. Xa vai sendo hora dun cambio, non si?









"Mellorar o estado emocional da muller embarazada
é mellorar a saúde da sociedade"

Vivette Glover