lunes, 20 de diciembre de 2010

Días de verán

zapatos turquesa 

Fora chove
e lembramos os días de verán
xogando na praia

domingo, 19 de diciembre de 2010

Manifestación bloguera por el derecho a educar en casa sin escolarizar


Si estás a favor de la educación en casa y quieres unirte a esta iniciativa sea cual sea la temática de tu blog, coloca una entrada con esta foto y haz correr la voz. Porque el homeschooling es otra opción educativa.


Parece mentira. Estamos en pleno século XXI, e supoñía que nun país avanzado e de amplas miras. Pero vese que non. Que camiñamos cara atrás. Que a cuestión é prohibir e censurar a tódolos que non entren no sistema.

Non é bo que alguén considere que o que nos venden dende a Sanidade Pública é o correcto. No momento que nos saltamos as súas normas e decidimos parir doutro xeito, aménzannos coa vida dos nosos fillos. Despois resulta que o conto sae ben, e non teñen argumentos. Ou din que foi cousa da sorte sorte...

Os  bebés van medrando, e tamén nos cuestionamos que a educación  estipulada  non vai con nos. Queremos que os nosos fillos sexan libres. Tan libres como eles queiran. E iso non está ben. Porque alguén libre e coas súas necesidades cubertas, non precisa entrar na roda consumista que nos atrapa. Por iso non interesa esta opción educativa. Porque garantirlles unha mellor calidade no ensino non importa, só importa que estean sometidos.

Dinnos como parir, como alimentalos, como teñen que durmir, e por suposto a educación. Os fillos son deles, ou iso parece...  Ata que alguén lles leva a contra. E niso estamos!  


"Espírito de contradición", iso me chamaba miña avoa... Parece que a estivera escoitando agora... :) Que pouco te trabucaches!

P.D.: O tema é este:


El Constitucional excluye la educación de los hijos en el domicilio familiar sin escolarización
"Los padres (...) Argumentaron además que la educación que daban a los menores era mejor que la que se impartía en los colegios públicos con 30 o 40 alumnos por clase y que los profesionales de los servicios sociales no habían detectado problemas socio familiares.El juzgado ordenó que los niños en edad escolar de entre 6 y 16 años fueran escolarizados y sin entrar a valorar la calidad de la enseñanza que estaban recibiendo."


lunes, 6 de diciembre de 2010

Decembro chegou

Xa comezou decembro. As luces brillan nas rúas e os escaparates locen as súas mellores galas.

Nos volvemos a facer as maletas:
¡¡marchamos para o Mediterráneo!! Cun pé aquí e outro alí; cos trastos polo medio, e un rebumbio que tolea a calquera vou poñer un pouco de orde nisto do Nadal.

Nadal tan diferente a tódolos anteriores:
É o primeiro que somos 4. O primeiro no que M "entende" o que pasa e énchese de ilusión. O primeiro que pasaremos lonxe da terra e da nosa xente. Pero así e todo estou moi ilusionada, como cando era pequena. Os cativos teñen ese regalo para nos, devolvernos as alegrías e facer desaparecer as penas.


* Facer calendario de advento: Enchelo con cousas para facer xuntos.


calendario de adviento
 (Máis e mellores fotos na próxima entrada ;))

* Facer galletas de xenxibre, como estas que atopei aquí.

* Enfeitar a arbore, e facer algúns enfeites nos mesmos.

* Recuperar receitas antigas. Facernos con outras novas.

* Este ano, o Roscón de Reis amasarémolo nos. 

*.... (Continuará)



¡FELIZ MES DE DECEMBRO!

sábado, 20 de noviembre de 2010

Tesouros do lixo

O outro día, paseando, atopamos este pequeno tesouro entre unhas taboas do lixo. Xusto da medida de M.

Gusto polo tradicional

É dificil atopalas. De feito, eu estou na procura dunha para min... Xa aparecerá! Mentras, temos unha mini.

jueves, 28 de octubre de 2010

Meu avó

duas xeracions

O paso do tempo


domingo, 10 de octubre de 2010

Desde las Palmas, nos llego con mucho amor

Desde las Palmas nos llego con mucho amor y un puñado de chocolate, pero de eso ya no hay foto.

Cuando abri la caja, no me lo podia creer... La chaqueta mas bonita del mundo, que no conseguimos hacer, estaba en mis manos!!



Cachecoeur de Adijirja 1

La Cache Coeur de la Droguerie!! Ais... Si es que no podia ser mas preciosa! Ahora solo falta esperar a que crezca C un poquito mas para que ya sea de verdad perfectisima

Cachecoeur de Adijirja 2

Y no venia sola la chaqueta...

de Adijirja 1

Seguro que C no pasara frio este invierno

de Adijirja 2

Y ademas, un libro. Porque Adijirja tiene mucha fe en mi... :) No se yo si me dara tiempo a hacerle algún modelito para C de este libro (solo es hasta los 12 meses). Pero siempre puedo poner a mi madre a hacer (mas) horas extras.



GraciasGraciasGracias....

sábado, 9 de octubre de 2010

Y Consuelo llegó

El 31 de Julio, a las 01:42 Consuelo nació en casa cuando estuvo lista. En la semana 42+3. Pero hasta ese día y a esa hora hay un largo camino que recorrer....

Contra todo protocolo

Tengo dos hijos, y dos partos por ir contra corriente y saltarnos cualquier protocolo:

Primer embarazo, Manuel:
Presentación de nalgas hasta la semana 39. Querían programar cesárea en la 38. Nos negamos. Nació en un parto respetado, aunque medicalizado e instrumental cuando estuvo listo, en la 40+4.
No darle el nacimiento que merecía era lo que más fuerzas me daba para no ceder nada en el siguiente embarazo.

Segundo embarazo, Consuelo:
Fue un embarazo perfecto. Sin molestias. Sin problemas. Sólo los controles médicos mínimos. Confiando en mi cuerpo y en el suyo. Donde entendí que son los médicos quien nos enferman y nos hacen creer que somos imperfectas, engordando demasiado (o muy poco), con el hierro bajo (o muy bajo), el colesterol, el azúcar... Siempre buscando cosas para vigilar y controlarnos, someternos con el miedo.

La mitad del embarazo lo pasé en Francia, y allí son más intervencionistas si cabe. No conseguí, al menos en mi región, ninguna matrona para que me hiciera el seguimiento del embarazo y el parto en casa. Allí te lleva o el médico de cabecera o el ginecólogo. Las matronas se ocupan del postparto.
En mi primera visita al médico de cabecera en la semana 18 me hizo un tacto por protocolo. Por la barrera idiomática no supe negarme. Dos semanas más tarde, en el ginecólogo tras la ecografía quiso hacerme otro tacto. Esta vez me negué, y pregunté para qué quería hacerme un tacto en la semana 20. Era para descartar posibles partos prematuros, por si se me daba por dilatar sin enterarme (ojalá!). Y que bueno, que esta vez me 'perdonaba', pero que para la siguiente cita era inevitable. No hubo siguiente cita. También me dio 5 días más de margen sobre la FPP, pero que si no nacía el día que él decía a más tardar, me lo quitaban. Ni semana 41+ X ni nada. Después de eso, decidimos que allí no nos quedaríamos a parir. Que a todo hay quien gane, y para estar mal, nos íbamos a casa. Todavía tuve que aguantar un tacto más. El impuesto revolucionario a pagar para que me firmaran un permiso para volar.

Empezó la búsqueda de matrona para el parto en casa, algo complicado en Galicia. Pero conseguí un teléfono y llamé. Ya tenía quien me atendía y fue como si me quitaran 20 kilos de encima. Ahora sí disfrutaba de mi embarazo sabiendo que daría a luz en casa.

En la semana 39+6 despedimos la barriga haciendo otra de escayola. Ibamos cerrando puertas...

barriga de escayola

Unas semanas antes de salir de cuentas asistí a un taller de Rebirthing con Angeles. Si ya tenía motivos para no querer pisar un hospital y desear un parto íntimo y respetado, después de todas las experiencias y sensaciones compartidas ese fin de semana sólo existía esa opción. Cualquier hospital, por muy respetuoso que fuera no era lo que nos merecíamos. (Sigo tan impresionada y agradecida, que no tengo palabras)

Y así pasaban los días, durmiéndome con contracciones de preparto cada noche desde poco antes de entrar en la semana 40. Preparándonos. Disfrutándolo. Hasta que el día que entraba en la semana 41, la matrona que iba a atenderme me deja colgada por medio de un SMS. Todo se paró. Rabia, decepción y muchas lágrimas.
Escribí a la lista de EPEN. No sabía qué hacer. Cómo convencer a mi cuerpo de que tenía que seguir haciendo su trabajo, que no teníamos demasiado tiempo para pensárnoslo. Esto tenía que seguir. Y aquí apareció MI MATRONA para salvarnos. Mi cuerpo volvió a funcionar, aunque lentamente. Pero ella me tranquilizó. Ella me atendería mientras yo quisiera, aunque pasáramos de la 43.
Llegamos a la 42 y fui a hacerme unos monitores. Querían ingresarme al día siguiente para inducirme. Yo les pedí un día más de margen, para que alguien pudiera quedarse con mi mayor, y para hacer los últimos esfuerzos para ponerme por mí misma de parto. Le conté mi miedo a cualquier tipo de inducción química. Daba igual. Su protocolo era ese, y que no me daban otra opción. Que aquello no era 'a la carta'. Así que firmé que me negaba y me fui.

Al día siguiente me fui toda la tarde a Ikea. Era jueves 29 de julio.
Esa noche empezó todo
:
Igual que el primer parto. A partir de media noche contracciones espaciadas pero rítmicas, y más intensas que hasta entonces. Aunque a eso de las 5 me quedé dormida. Sobre las 8 me desperté y se reanudaron. No había duda, esto estaba en marcha. Era la semana 42+2.
A las 10 llamé a Irene, para que se fuera preparando. Tres horas más tarde estaba en casa. En ese momento empecé a relajarme. Todo empezaba a fluir.
Le pedí que le mirara el latido ya que notaba que se movía menos, pero todo marchaba muy bien. ¿Por qué se movía menos? Irene decía que podía ser que se 'asustara' un poco. Eso también me tranquilizó. Jesús preparó algo para comer. Ellos comieron, y yo pude picar algo.
Volví para el baño con la pelota, donde pasé casi toda la dilatación. Las velas. La poca luz que pasaba a través del pareo morado. El olor a gominolas...
Las contracciones iban aumentando en intensidad, aunque siempre fueron muy espaciadas, cada 5 o 6 minutos. Primero las controlaba con la respiración, que se iba transformando en gemidos según pasaban las horas. Hasta convertirse al final en sonidos profundos, roncos, irreconocibles.

Le di teta a Manuel para que durmiera la siesta. Era incomodísimo, no había manera de hacerle frente a las contracciones, y estas se hacían más intensas.

Irene fue a descansar un rato. Quedabamos nosotras solas! Las contracciones seguían llegando como olas, y entre ellas yo me dormía. Llegaba la siguiente, respiración, descansar.... Fue un rato genial.

Las horas pasaban sin saber como. Todo era muy agradable. Muy natural. Entre amigas. Irene y yo charlabamos sin parar entre contracciones. Me apeteció meterme en la bañera, y el dolor despareció por completo. Sólo notaba la barriga dura, nada más. Luego no me apeteció más bañera, y salí.

En un momento de la tarde le dije a Irene, “no sé si pedirte que me hagas un tacto para ver como voy”. Y ella me dice: “puedes pedirme lo que quieras, no pienso hacertelo”.

Nunca supe como iba la dilatación. Irene me dijo después, que según mis sonidos, creía que estaba de parto desde las 6 de la tarde más o menos. O quizás no, quien sabe. Yo estaba bien y ella también. A quién le importaban los centímetros y las horas?

Cuando al fin Manuel se durmió, no sé qué hora sería, Jesús estuvo con nosotras. El dolor empezaba a aumentar, y yo me empezaba a impacientar. Me metí en la ducha pero no lograba estar cómoda. Manuel se despertó y Jesús se fue con él. Medio dormido y viendome así, se asustó y Jesús se lo llevó a dar un paseo. Salí de la bañera y se rompió la bolsa. Irene se llevó el empapador para mirar como eran las aguas. Vino y comprobó el latido. Seguía fuerte.

Eran las 00'42.
Nos fuimos para el sofá. Allí me exploró para ver como íbamos. Tenía que salir ya.
La cabeza seguía sin encajarse, con lo que no acababa de dilatar. Me provocó una contracción rascándome la barriga, mientras me hacía un tacto y la cabeza se encajó. A partir de aquí todo se vuelve borroso y doloroso. Llamé a Jesús, pero no estaba.
Empecé a agobiarme, a cansarme. Quería que saliera ya.
Empiezo a notar una presión muy fuerte. Solo empujando el dolor se aliviaba, incluso podían ser algo placenteras.
Y la sensación de tener que 'cagar un melón' que tantas veces había leído, y el famoso 'círculo de fuego' aparecieron. Sabía que faltaba muy poco para tener a mi princesa conmigo.
Las dudas con el nombre se fueron. No podía ser de otra manera. Ella lo había decidido hacía mucho. Consuelo.
Solo dos velas nos daban luz. Unas pocas contracciones más y salió la cabeza. Yo estaba de rodillas en el suelo, con la cabeza en el sofá. Otra contracción más y como un pescadito se escurrió, Irene la recibió y la puso en mis brazos. Eran las 01'42.
No podía parar de abrazarla y besarla. Era preciosa. Lo habíamos conseguido. Nadie nos había robado mi parto y su nacimiento. Era libre, y yo también.
Al momento llegaron Jesús y Manuel. Se lo habían perdido. Pero ya estabamos los 4 juntos. Consuelo en la teta, y Manuel también. Y todos en nuestra cama.

momento cero

3'600 de preciosa niña, que llegó con la mano cruzada sobre el pecho.

Después llegó lo peor del parto: El posparto. Los entuertos fueron terroríficos. No había manera de afrontarlos. Con lo que me dijo Irene, “y en los siguientes partos serán peores”. Salió la placenta y al rato corté el cordón.

La placenta espera en el congelador a que tengamos un sitio donde plantarla con un árbol para que siga el ciclo de la vida.

Al despertarnos Manuel sólo pedía coger en el colo y darle besos a su hermanita.

dia 1

Lo mejor de todo fue sentir que era algo natural. Que no es nada 'extraordinario' de lo que nos tenían que salvar.
Y la fuerza que da...

...

Gracias a todos los que nos habeis acompañado en este camino de busqueda y encuentro.
Gracias Irene, por el mejor regalo del mundo.

Gracias Consuelo por elegirnos.

lunes, 19 de julio de 2010

Recta final....


Falta pouco.
Estás a piques de chegar...
Cando tí estés preparada, nos estamos agardando....









miércoles, 23 de junio de 2010

Marchamos preparar o niño :)

Xa ten a súa manta lista. Feita para ela. Pensando nela. Xa pode chegar cando estea lista.


manta arco iris




patucos

calcetins



Co niño a medio facer, comezamos o camiño á desconexión.

Bo verán para tod@s!

domingo, 20 de junio de 2010

A volta ó fogar

adiosfrancia

A nosa aventura na Bretaña chegou ó seu fin. Quen sabe se regresaremos en algún outro momento. Sen dúbida grandes recordos, preciosas paisaxes e bos amigos levamos na maleta.

Pero agora, en Galicia, na casa agárdanos a segunda grande aventura das nosas vidas.

pintando

M adaptouse ó momento. Remexeu todo o que puido para volver a situarse, e volta a empezar. Alucíname a grandísima capacidade de normalizar as situacións máis des-estabilizadoras. Son fortes estes pequenos.

Desborda creatividade!


polopepe

Gracias L por este outro bichiño. Seguro que volvemos a coincidir noutra obra. Estou segurísima. Mentres tanto, vémonos nas nosas preciosas terras. Onde seguro comeremos mellor! ;)

sábado, 19 de junio de 2010

Renacemos

Fai unha semana estivemos nun taller de Rebirthing.

XX e mais eu. Xuntas. Tan xuntas que é imposible separase.
E á vez tan independentes. Facendo cada unha o seu traballo. Que difícil poñerlle verbas a todo isto...

Se ti sentiras o que eu sentín.
Se ti viviras o que eu vivín.
Se ti escoitaras o que eu escoitei.
Se ti partillaras o que nos partillamos....
Que fácil sería respetar ós nenos.
O seu nacemento. O noso parto. A súa infancia.
As súas necesidades.

Temos que empezar a crer que SI é importante como chegamos ó mundo.

Algo máis en min cambiou esta fin de semana. A súa intensidade non podería deixar indiferente a ninguén. Compartilo con 'vos' foi un privilexio. Unha honra.
E GRACIAS Ángeles, porque estás a cambiar o mundo.

Todos deberían de facelo en algún momento da súa vida. Sobre todo antes de traer nenos a este mundo. Aforrariámoslle tanta dor...

Eu sei que o repetirei.




Para cambiar o mundo
hai que cambiar a forma de nacer

martes, 18 de mayo de 2010

Vai de vestidos

Como di o anuncio, "Facer unha cousa coas túas propias mans non ten prezo, para todo o demais..."

Así como no embarazo de M non se me acordou para nada tecer, nin coser... Nin facer nada polas miñas propias mans, neste, todo o contrario.

Aínda ben non sabía que era unha nena, xa estaba rematando o kimono. Mercando las, e buscando patróns.
Nunca fixera algo máis complicado que unha manta ou unhas bufandas. Todo de seguido, sen aumentar nin disminuir. Todo por igual. Así que despois de explicacións por mail, por teléfono, vídeos no youtube e prácticas varias, lanceime co primeiro vestido.


vestido 01

O reto para este verán vai ser aprender puntos novos, para a roupiña de inverno. O punto 'jersey', o 'elástico', o 'bobo' e o punto de arroz xa están dominados.

vestido 02

Xa temos no noso poder máis las, das que non hai fotos... Pero podo asegurar que son fermosísimas! Que cores! Que suavidade! Puro algodón! Puro bambú! Puro cashmere! Ooohhh, que bonitiños han de estar os meus pequenos coas labores feitas por nos.

Pensando en vos...

martes, 11 de mayo de 2010

Crafts para la esperanza!

crafthope 03

No sé cuando descubrí Craft Hope, pero sí sé cual fue el empujón. Fue Sylvia, que a través de su blog hizo un llamamiento y nos apuntamos Lorena y yo.

crafthope 04

Como dice el lema de Craft Hope, "Spreading seeds of hope one stitch at a time", esparciendo semillas de esperanza una puntada tras otra. Me sentí muy bien cosiendo cada bolsita. Pintando cada número. Engarzando cada bola. Luego M jugó con ellas. Un cachino de nosotr@s está ahora camino de USA para que pronto lleguen a su destino.

crafthope 01

El destino de este Craft Hope eran los orfanatos de Liberia. El proyecto consistía en hacer Sets Didácticos, para que aprendieran las letras, los números, colores, formas... Nosotras por cuestión de tiempo, empezamos por los números. A mí lo de poner sólo el número me parecía poco manipulable. Entonces por el reverso le pintamos tantos lunares, y le atamos un lacito con cuentas de colores.

Con casi todo terminado, a punto estuvimos de no poder enviarlos. El día D se acercaba y no encontrabamos relleno. La gravilla pesaba demasiado. No había bolitas de plástico por ningún sitio... Nada parecía adecuado. Y ya el último día, en la última tienda, encontramos unas bolitas de polyestireno. Que no pesan nada. Dan textura y volumen (y a precio razonable!!).

crafthope 05

Ya que nos estamos cargando el mundo a pasos de gigante, al menos una pequeña semilla de esperanza que quede en el camino. Ojalá los niños de Liberia perciban un poquito de nuestro cariño a través de las puntadas.
L, M y D.



(El proyecto nos gustó tanto, y M se lo pasó tan bien jugando con las bolsitas, que pronto lo repetiremos para nosotros!)

viernes, 7 de mayo de 2010

Canastilla para XX

Na nosa terra, din que "habelas hai-las"...

Moito antes de que ningún médico me puidera dicir si M era XX ou XY eu xa sabía que era un neno. O día do meu aniversario, alá no 2008 dixéronme que era XY, e non foi sorpresa ningunha. Non para min.

Neste embarazo ocorreu o mesmo. Soñei con 'ela' e coa miña avoa. Esa mañá díxenlle a J que era unha nena. E esa tarde fun mercar tecido para facer un vestido. Uns días máis tarde fomos de excursión a Nantes, a "La Droguerie" a mercar unhas las.

Tamén descubrín "Ravelry" e empezou a perdición.

E é que a rede ten cousas marabillosas. E unha de elas é atoparse con boa xente. Adijirja é unha de esas boas xentes. Mostrounos las máis aló de phildar e compañía. Descubriunos a Droguerie, que por cousas do destino quédanos moi preto de este destino, nunca mellor dito. E facemos intercambio de patróns por trapicheo de "apagas", "fleur de cotton" ou "kaleido".


faldon
Miña nai, antes de saber que XX era XX, dixo que ela ía facer un vestido. E que si despois era un neno, pois xa llo regalariamos a algunha futura mamá, que esta tempada temos un lote de embarazadas pola volta. Pero non fai falta, a nosa XX vaino lucir como ninguén!
{Patrón: persoal / La: ¿?}


chaqueta verde
E a chaqueta verde, elección miña. Máis "unisex" por se os presentimentos non eran certos... E hoxe por fin podo mostrar as fotos! (que traballiño nos custou, verdade? hehehe)
{Patrón: Oneskin / La: Kaleido, de La Droguerie}

Teño ganas de velos en persoa e tocalos.

E mañá nova excursión a por máis cargamento de las, que andan as mans moi paradas. (!!!)

Para facer máis cousas pensando en ti...

jueves, 29 de abril de 2010

Diálogo entre la madre y el niño




Diálogo entre la madre y el niño
 
¡Que camino largo!
-¿Madre, dónde vas?
-A buscar, mi niño, tu felicidad.

-Madre, tendre frio cuando baje el sol.
-No, porque mi pecho te dará calor.
Pero...!Es que me asusto de la oscuridad!
-No temas, mis ojos dos faros serán.
-!Ay!, que los guijarros herirán mis pies.
-Nunca. Con mis uñas las arrancare.
-Cuando sienta hambre, ¿quien la saciará?
-Toda madre encuentra, para su hijo pan.
-Y si no hallas agua cuando tenga sed?
-Sangre de mis venas te dare a beber.
-Cuando el sueño llegue, ¿dónde he de dormir?
-Nido de mis brazos hare para ti.

-Madre, yo quisiera jugar con el sol.
-Córtame las trenzas que doradas son.
-Y si te pidiera flores de coral?
-Bajare a buscarlas al fondo del mar.
-Madre, si ando mucho, me cansare al fin.
-No, porque mis piernas andarán por ti.
-¿Y si al fin no encuentras mi felicidad?
-Será que en el mundo para ti no está.

-Entonces mi niño cargare tu cruz para que a lo menos, no la lleves tu.


Maria Morrison de Parker.

sábado, 10 de abril de 2010

As cousas verdes que facemos xuntos

Xa case entramos na metade do mes para o proxecto mensual, pero o conto é chegar. Tamén tardamos en decidirnos sobre que facer esta vez.





O do mes pasado aínda está en espera, xa que non gastamos moito aceite, e aínda non xuntamos suficiente para poñernos a facer xabrón. Pero xa falta pouco!

Este mes decidimos usar menos panos de papel e pasarnos ós de tea. Non sei se o 100% pero reducir ó máximo o consumo.
Ademais de todo, aquí é practicamente imposible atopar panos de papel nos comercios, e os que hai son carísimos. Aquí non hai moita moda de usalos de papel. Unha sorte!

Merquei un anaco de algodón, e xa está cortado á espera de ser rematado. Como non temos máquina de coser, hai que ir xuntando o tempo das sestas.

Entre as cousas verdes que facemos:

cousas verdes que facemos xuntos
Separamos o lixo. M xa sabe en que contedor vai o vidro e en cal o papel. Gústalle o ruído que fan as botellas cando caen.


cousas verdes que facemos xuntos
Cando imos ó mercado levamos a caixa dos ovos para que a enchan de novo. Así como as bolsas de papel para que volvan a poñer a froita.


mercado de Pornichet

mercado de Pornichet

mercado de Pornichet
Intentamos que tódalas froitas e verduras sexan en ecolóxico, de tempada e o máis local posible. A verdade é que o noso mercado é unha chulada!


Usamos cueiros de pano dende que M naciu. E agora, cando chegue a pequena será cando se note realmente a inversión.

E seguimos coa lactación. Con tódolos beneficios ecolóxicos, económicos, de saúde... E sobre todo de vínculo que nos aporta. Imos camiño do tándem...

E vos?

Bicos

jueves, 8 de abril de 2010

A primavera chegou!

pornichet florido 02

Cando chegamos a Pornichet, na Bretaña Francesa, xa estábamos no outono.
Aínda así, a vila gustounos moito. Pola súa arquitectura, polo mar, pola tranquilidade, polo seu mercado...
Pero agora, tan florida, dan ganas de non ir para a casa e quedar paseando polos parques, cheos de flores. Silvestres e plantadas.

pornichet florido 03

Aquí premian ás vilas segundo o floridas que sexan. Esta é de máxima categoría. Hai carteis por tódolos camiños pedindo que respetes as flores, que están para o gozo de todos. E tanto os xardíns privados como os públicos están cheos de cor, e cheira tan ben...

pornichet florido 05

E cando non imos xogar na area, imos buscar paus, xoaniñas, pedras e tódolos tesouros dos xardíns...

pornichet florido 01

miércoles, 7 de abril de 2010

Beneficios de la Lactancia por edad (Diane Weissinger)

Beneficios de la lactancia por edad
Por Diane Wiessinger, MS, IBCLC
Dar lactancia materna a tu bebé incluso sólo por un día es el mejor regalo que puedes darle. La lactancia materna es casi siempre la mejor opción para tu bebé. Si en este preciso instante no te parece que sea la mejor opción para ti, tal vez estas guías puedan ayudarte.

SI AMAMANTAS A TU BEBE SÓLO POR UNOS POCOS DÍAS, él recibirá tu calostro, o primera leche, con esto le proveerás de anticuerpos y del alimento que su cuerpo “recién estrenado” espera y para el que está preparado, amamantarlo da a tu bebé su primera – y la más sencilla – “inmunización” y lo ayudará a que su sistema digestivo funcione sin problemas. La lactancia es lo que tu bebé espera al comienzo de su vida y ayuda a tu cuerpo a recuperarse tras el nacimiento del bebé. ¿Por qué no usar tu tiempo en el hospital para preparar a tu bebé a la vida a través del regalo de la lactancia?

SI AMAMANTAS A TU BEBÉ DE CUATRO A SEIS SEMANAS, le habrás facilitado la parte más crítica de su infancia. Los recién nacidos que no son amamantados están más predispuestos a ponerse enfermos o ser hospitalizados, y tienen muchos más problemas digestivos que aquellos bebés alimentos con leche materna. Transcurrido un periodo de 4 a 6 semanas, tú ya te habrás dado cuenta también de los aspectos que conlleva la lactancia. Plantéate una meta seria de amamantar por un mes, llama a La Liga de La Leche o a un especialista en lactancia si tienes cualquier duda, y estarás en una mejor posición para decidir si el continuar con la lactancia materna es algo para ti.

SI AMAMANTAS A TU BEBE DE 3 A 4 MESES, su sistema digestivo habrá madurado mucho, y estará mucho mejor preparado para tolerar las sustancias externas de las fórmulas comerciales. Si hay antecedentes familiares de alergias, reducirás enormemente este riesgo esperando unos pocos meses antes de añadir cualquier otro alimento a su dieta de leche materna. Y no dándole otra cosa, aparte de tu leche, durante los primeros 4 meses le darás una gran protección contra las infecciones de oído por todo un año.
SI AMANMANTAS A TU BEBE POR 6 MESES, estará mucho menos predispuesto a sufrir reacciones alérgicas a la leche de fórmula u otros alimentos. En este punto, tanto si decides destetar como si no, su cuerpo está probablemente preparado para tomar otros alimentos. Amamantar durante al menos 6 meses ayuda a asegurar una mejor salud a lo largo del primer año de vida de tu bebé, y reduce tu propio riesgo de cáncer de mama. Amamantar por 6 meses o más puede reducir enormemente el riesgo de tu pequeño de contraer infecciones de oído y de los cánceres de la infancia. La lactancia materna exclusiva, con tomas frecuentes, durante los primeros 6 meses, y si no te ha vuelto el periodo, es un método anticonceptivo 98% eficaz.
SI AMAMANTAS A TU BEBE DURANTE 9 MESES tu ya habrás visto como, por medio del alimento designado para él – tu leche- se ha producido el desarrollo más rápido y más importante de su cuerpo y su cerebro que se producirá en toda su vida. Incluso puedes haber notado que él está más alerta y más activo que otros bebés que no tuvieron el beneficio de la leche de su madre. Destetar puede ser más fácil a esta edad … pero ¡así es la lactancia! Si quieres evitar destetar tan temprano, estate segura de que tu estás dispuesta para amamantar no sólo como alimento sino también como consuelo.

SI AMANMANTAS A TU BEBE DURANTE UN AÑO, puedes evitar el gasto y las incomodidades de la leche de fórmula. Su cuerpo de un año puede probablemente tomar ya la mayoría de las comidas de mayores de las que tu familia disfruta. Muchos de los beneficios de salud que este año de lactancia ha dado a tu hijo permanecerán durante toda su vida. Por ejemplo, él tendrá un sistema inmune mucho más fuerte, y será mucho menos probable que necesite ortodoncia o logopedas. La Academia Americana de Pediatría recomienda la lactancia por al menos un año, con el fin de asegurar una nutrición y salud normales a tu bebé.

SI AMAMANTAS A TU BEBE DURANTE 18 MESES: habrás continuado proporcionándole tanto una nutrición regular como protección frente a enfermedades en un periodo en que éstas son comunes en otros bebés. Probablemente tu bebé, habrá empezado bien con las comidas de mayores también. Él habrá tenido tiempo para formar un fuete vínculo contigo: un saludable punto de partida para su creciente independencia. Y tu bebé es lo suficientemente mayor como para que él y tu podáis trabajar juntos en el proceso de destete, a un ritmo que él pueda tolerar. Un antiguo cirujano estadounidense dijo “es un bebé afortunado… el que llega a ser amantado hasta los 2 años”.
Tu leche proporciona anticuerpos y otras sustancias protectoras durante el tiempo que tú continuas amamantando, y las familias con niños amamantados con frecuencia ven que sus facturas médicas son más bajas que las de sus vecinos. Las madres que han hecho una lactancia prolongada tienen un riesgo menor de desarrollar cáncer de mama. Los niños que han tenido una lactancia prolongada tienden a ser muy seguros, y tienen menos tendencia a chuparse el dedo o a llevar una mantita. La lactancia puede facilitaros a ambos a sobrellevar las lágrimas, rabietas, y pataletas que llegan con la primera infancia, y ayudaros a que las enfermedades sean más llevaderas. No te preocupes sobre que tu bebé vaya estar siendo amamantado para siempre. Todos los niños lo dejan voluntariamente, no importa lo que hagas, y hay muchos mas niños amantándose alrededor tuyo de los que tú crees.

Tanto si tú amamantas durante un día como por varios años, la decisión de amamantar a tu hijo es algo de lo que nunca sentirás la necesidad de arrepentirte. Y cuando sea que se produzca el destete, recuerda que es un gran paso para vosotros dos. Si decides destetar antes de que tu hijo esté preparado, asegúrate de hacerlo gradualmente y con amor.

lunes, 5 de abril de 2010

Na nosa praia

Playa de Pornichet

Foi de barcos.

E aquí, ó pé da praia non deixamos de xogar con eles, e en eles.

Coas lanchas que hai na beira. Coas boias. Cos restos que o mar deixa na area. Cos tesouros que atopamos.

Quen precisa de xoguetes con tantos tesouros?

Playa de Pornichet

Mirando as fotos, parece que leváramos unhas semanas con bo tempo!
E apenas foron uns días con sol. Aínda que xa se nota a primavera na rúa. Xa florecen os xardíns!
E a nosa Vila, Pornichet, premiada con 4 flores por vila florida. Como se dun Hotel de luxo se tratara, está do mais fermosa!
Pero de iso falaremos outro día.

Playa de Pornichet

Despois de este día, os zapatos quedaron para a xubilación. Pero e que as botas de goma non é quen de aturalas! Así que as botas da praia agora son as botas do inverno.


Playa de Pornichet

domingo, 4 de abril de 2010

Doces Pascuas!

pascua 1

Xa chegou a Pascua, e este ano vivímola ao lonxe.
Lonxe de Buño, das roscas de pan de ovo da de "Liño". Lonxe da tortilla de Pascua de dúas ducias de ovos, como facía a miña avoa e agora fai a miña nai.


pascua 2

E agora que non nos ve a nosa dentista... Imos comer tódolos ovos e galiñas de chocolate que atopemos pola casa!

Doces Pascuas para tod@s!

lunes, 22 de marzo de 2010

Os regalos de papá



O papá de M ten dous días seguidos para el. O día do pai, e o aniversario.

M puxo as pegadas das mans nun cadro, feito nas caixas de cereais (collendo a idea de meninheira).
Como nota curiosa, unha amiguiña fíxolle mesmo regalo ó pai, coas mans das mesmas cores e mesma posición. Alucinante!

Eu estreeime coas agullas circulares e fíxenlle un gorro. O patrón saqueino de aquí, descuberto a través de Ravelry. Unha páxina onde pasar horas e horas buscando cousas bonitas para facer. E claro, mentres buscas, non fas...

viernes, 19 de marzo de 2010

Derradeira terra de Bardos

Fomos en busca da tumba de Merlín, das lendas do Rei Arturo e a táboa redonda. Na busca do derradeiro Bardo. De fadas. De lendas...

E descubrimos o peregrino que temos con nos. Cando o camiño estaba seco e liso, pedía colo. Cando había charcos e lama, non había quen de subilo ó lombo.




Estivemos no Val sen retorno. Pero M non quixo seguir. Facía moito frío, e "dixo" que non saia do coche. E foi papá só na procura da árbore de ouro.

Val sen retorno. Bosque de Brocealiande. Paimpont





Xardin Aux Moines


Edito a petición de meninheira. A verdade é que si que fun bastante cutre coas explicacións...

Todo isto, e moito mais que non dimos visto está no interior da Bretaña, no bosque de Brocealiande. Recordoume moito ós bosques galegos, cos seus carballos, a humidade, as cores, os cheiros... Aquí é onde se sitúan as lendas de Merlín, do rei Arturo, de Morgana...

A foto da árbore dourada, non podo dicir moito do sitio, M mais eu quedamos no coche, porque facía moitísimo frío. Foi J só. El conta que era unha árbore dourada en medio de outras queimadas. E polo chan esas pedras que se ven. Ata chegar alí, un paseo moi bonito, con fervenzas.

O Xardín Aux Moines, é un monumento funerario cunha chea de menhires. Chegamos ó solpor, e a luz era xenial! Dáballe máis misterio o asunto.

Non foi a mellor excursión dende que estivemos aquí, precisamente. Pensamos que alí habería máis información. Pero non. Todo está separado, para ver cada cousa tes que coller o coche, e unha vez na zona, dar unha boa camiñata.
E mira que son raros... Chegamos ó pobo "máis turístico" da zona á 13'30. Había 4 restaurantes. E nin un só nos dou de comer. Xa pecharan as cociñas! Nin sequera nos facían uns bocatas! Tivemos que dar marcha atrás e ir a un macdonads.... Aquí, ou levas a comida da casa, ou vas a franquicias... Xa desistimos de comer ben por aquí! A ver se ven o bo tempo para levar as tortillas e ó campo!


sábado, 6 de marzo de 2010

Embarazo en Francia



Queixabame en Coruña do intervencionismo dos Xinecólogos, e resulta que en Francia están peor. A ecografía dou todo "tre bien". Pero xa quería meter a man. Para qué? preguntei eu. Para saber cómo está o cuello do útero. O meu cuello está "tre bien" tamén. Non traballe tanto e meta as mans nos petos. Con un "alá tí coas túas consecuencias" marchamos, non sin antes advertirme de que para a próxima non me libraba. O cuello é meu, e non o mide ninguén!

Todo isto para asustarnos con posibles partos prematuros... Por se dilatamos e nos teñen que dar repouso... Por si, por si, por si... Nin que con M fora tan fácil o do repouso! E nin que dilatara sen enterarme! Oxalá! Pero non, estou segura que me hei de enterar...

Teñen ganas de medilo todo, controlalo, todo baixo control. Somos unha bomba de reloxería a punto de estoupar.
En ningún lado nos tratan como mulleres cheas de vida e de saúde, que só precisamos acompañamento, sostén. Tan sinxelo. Tan complicado...

O que si me gustou é o informe ecográfico, moi detallado e cunha chea de fotos en calidade fotográfica, nada de en papel cutre de impresora. A nosa nena, porque é una NENA, ten un perfil ben bonitiño. Xa o dixo o doutor, é unha nena e moi guapa (algo saben os franceses estes, hehehe).





XX recibiu o seu primeiro regalo. Foi de L. a nosa amiga asturiana de paso en Francia, igualiñas circunstancias cas nosas. Feito por ela, pensando en ti. Grazas! :)

E eu fixen o meu/teu/noso primeiro kimono. O primeiro proxecto 'en serio' de costura, para saír con el á rúa. Ten mil erros, como mil puntadas cheas de cariño. Pensando en ti.




O patrón do kimono está aquí.