miércoles, 11 de noviembre de 2009

El maltrato de género más peligroso es el que no se ve

El maltrato de género más peligroso es el que no se ve

Érase una vez un país en el que las mujeres hechas y derechas dejaban de serlo aproximadamente en la semana 2 de su primera gestación. Ya nunca volvían a ser ciudadanas de primera categoría. A partir de este momento se sucederían todo tipo de reproches hacia su persona; curiosamente por los ginecólogos y matronas que las atendían en las consultas llamadas de salud del embarazo. Se las trataba bruscamente y sin educación, regañándolas por haber comido demasiado o demasiado poco, por hacer mucho ejercicio o no guardar bastante reposo, agobiándolas con predicciones apocalípticas de placentas demasiado bajas, líquidos insuficientes o excesivos, niños que engordaban a un ritmo frenético o no engordaban en absoluto, y todo aquello siempre era culpa de la gestante. Así que las futuras madres, deseosas de que sus hijos estuvieran a salvo, tragaban con todas estas reglas, con los ataques personales, y no reclamaban cuando el ginecólogo apuntaba la altura uterina, el peso o la tensión sin siquiera levantar la mirada y menos sus sagradas posaderas del sillón despidiéndolas con un “a ver si para la próxima visita no engordas tanto”.

Pero lo peor era que aquellos no eran casos aislados, era lo normal y toda la sociedad lo percibía como correcto. Todo esto tenía una razón, y es que así llegarían totalmente infantilizadas y faltas de sentido crítico al final del embarazo, acatando sin rechistar cualquier disposición médica, aunque fuera claramente en contra de su salud y la de su bebé.

Para el parto ya estaban completamente ganadas para la causa, convencidas de que la inducción el lunes por la mañana (aunque le quitaran varias semanas de gestación a su hijo y luego ingresaría en neonatología para suplir los días que faltaban en su desarrollo) era lo más conveniente para ellas (y para el hospital), de que los dolores provocados por la oxitocina artificial eran el merecido castigo por no dilatar (pues aun no era el momento para que naciera su hijo), de que obligatoriamente se les tenía que subir encima una matrona de 100 kilos, ya que ellas no sabían empujar (¿y cómo podrían hacerlo?, si estaban tumbadas boca arriba, desprovistas de la fuerza de la gravedad) y de que la episiotomía era imprescindible para que saliera su hijo (en el brevísimo plazo que establecía el protocolo del hospital, no fuera que el paritorio se ocupara demasiado rato y atendieran menos partos al mes).

Hace relativamente pocos años se dispuso un caramelito para distraer a las féminas y de paso, ganarse su confianza. Esto se llamó inocentemente epidural, y tenía doble ventaja, porque las propias mujeres hicieron la mejor publicidad, ensalzando sus supuestas virtudes y sin publicitar los contras (como hacen todos los grupos sometidos cuando se les brinda un poco de atención) y además permitía realizar todas las prácticas habituales impunemente, porque la parturienta no debía sentir nada.

Y como no sentían nada, se les podía romper la bolsa sin preguntar (para recoger el líquido cuando viniera mejor a los turnos), suministrar oxitocina artificial diciéndoles que era suero, prohibir moverse de la camilla (para que no tuviera que acudir una matrona a recolocar los registros), aislarlas del acompañante (para que no hubiera testigos de su iatrogenia), manipular las zonas más íntimas de su cuerpo con brusquedad (porque el equipo tenía prisa en acabar), sostener a su niño lejos de ellas (porque ellas no sabían cogerlo adecuadamente). Vamos, se permitía casi cualquier cosa. Pues todo esto dolía (sobre todo a posteriori) y provocaba muchos problemas físicos y psíquicos (la famosa depresión postparto, que también era culpa de la mujer, no de la desatención de los obstetras y matronas, por supuesto).

Y sí, efectivamente, este país es España. Cada día se producen más de 1300 nuevos casos de violencia contra las mujeres, concretamente contra las que se encuentran de parto.

Hace mucho que se sabe que la mejor manera de controlar a un grupo de población es doblegarlo en aquellos momentos en que más indefenso está.

Cada vez que se le dice a una puérpera “pero ¿de qué te quejas?, si tienes un niño precioso” o “hija, ¿qué te pensabas que era tener hijos?” o bien “no llores por los puntos en tu vientre (o en tu periné), que se los dan a todas” estamos perpetuando el maltrato, estamos normalizando una situación de sumisión y eliminando cualquier posibilidad de objeción.

Pensemos en ello cuando nos llevemos las manos a la cabeza ante los casos de ablación genital de países tan lejanos. Quizá estemos más cerca de lo que creemos.


Paloma Batanero Akerman


Hola a todas!
He estado pensando sobre cómo usar mejor este texto y he pensado en organizar una recogida de firmas para enviarla al Ministerio de Igualdad. El maltrato a las gestantes y parturientas tiene que acabar, y lo primero creo que es denunciarlo para sacarlo a la luz.
Así que si estais de acuerdo y quereis acompañarme, por favor, mandadme un privado (o podeis responder aquí) con vuestros datos. Si vuestras parejas o familiares estan de acuerdo, que lo firmen tambien, cuantos más seamos, mejor.

Nombre y Apellidos
DNI
Profesión
Edad

Un saludo,
Paloma Batanero
Ingeniero de Caminos
31 años

http://www.crianzanatural.com/forum/forum_posts.asp?TID=118346&PN=2

2 comentarios:

Anisor dijo...

¡Encantame o teu blog!

Que curioso, eu pasei uns meses traballando en Rochefort... sur mer :-D en Poitou-Charentes. Que chula é Francia, voltamos todolos anos de camping dende aquela (fai tres anos andivemos pola Bretaña)

Botei tanto de menos os productos ecolóxicos (tiña un super ecoloxico a 10 min de casa), os queixos, o perrier con sirope, o ben coidado que teñen todo, o orgullo que teñen do seu (debe ser iso polo que teñen todo tan ben coidado), o tabule, ir en bici ó traballo e que os coches o respetaran tanto,... ains, que morriñas :-)

Ó voltar a Galicia traballei de fisio de suelo pélvico, e outra cousa que boto de menos é o avanzado que está este campo en Francia, ainda que como dis, por alá tamén hai que dar guerra para non medicalizar un proceso natural (xa non só por respetar a experiencia vital que é o nacemento dun fillo, senon tamén por non estragar a biomecánica natural que o corpo ten diseñada para parir) Por aqui os fisios e as matronas tamén estamos empezando a guerrear :-) En fin, pódome liar con isto e non parar, e isto xa parece máis unha entrada que un comentario.

Moitos biquiños!

bailadora dijo...

Hola Anisor!
Moitas grazas polas túas verbas!

A Bretaña está xenial. Poderíame quedar a vivir aquí para sempre, ainda co seu frio. Teñen tantas cousas boas... Ainda que cando estás nun lado votas de menos o do outro. Natural, supoño...

Qué pena que non andes ainda por aquí, necesito unha fisio de solo pélvico que me fale e falarlle e que nos entendamos ;)

Grazas por guerrear, fai moita falta! Eu, agora ando pola metade do embarazo e non sei onde vou parir... Eu quixera na casa, pero a ver se me atenden... A ver onde estamos... Qué complicado!

moitos bicos!
:)