Francia, mon amour!

Tras unhas boas vacacións, non sei se merecidas ou non, voltamos ó traballo e a emigración. Esta vez tocounos Francia, ó sur da Bretaña. Tras unha semana por estas terras non podo mais que estar encantada.

Mirando ó mar, tras unha primeira fila de edificios horribles na súa inmensa maioría, como en case todalas ciudades costeiras; a segunda e seguintes filas de casas son espectaculares. Cada unha máis bonita que a anterior. Se tivese cartos, non sabería cal elexir. Ou quizá sexa por non telos…

ENCANTAME a tranquilidade. As súas portas e fiestras, con contras de todolos colores. Os seus xardíns de película en pausa. As vistas dende a cociña. As bicicletas tamén son para o inverno. As froitas e verduras biolóxicas. As baguettes. Os brioches. O orballo. Xogar na area. O cheiro a mar. Os escaparates das panaderías, e cómo arrecende a pan quente. As creps que queren parecer filloas. Os povos medievais. As ostras. Os nenos portados. O homeschooling respeitado. As pedras de Obelix de Carnac. O mundo Celta...

ODIO non entendelos. Ou que eles non me entendan a min. Estar lonxe da casa e da tortilla da miña nai. Que non seque a roupa. A cociña pequeña. As poucas horas que teñen os domingos. E as tantas que teñen os luns.

P.D.: Que se prepare Carlos Nuñez ou os Seivane, que aquí ven a dura competencia!